Marc Stouten is op het EK Wielrennen in Eeklo (België) kampioen geworden op de tijdrit en wegwedstrijd (60 km) van de Masters. Marc schreef zelf een leuk persoonlijk verslag. Deze kunt u hieronder lezen.

Om een kort verhaal lang te maken (humor).

Wat voor af ging:
Ongeveer 1,5 jaar geleden begon mijn missie om deel te nemen aan het Europees kampioenschap Wielrennen voor doven oftewel EC Deaf Cycling. Dit nav een tip van oud voorzitter van de KNDSB, Henk van Hardeveld welke ik in Melbourne (Deaflympics 1995) heb leren kennen.

Ik was verslingerd geraakt aan het competitief wielrennen, wat ik inmiddels 2 jaar deed als lid van de RTV Bollenstreek uit Lisse en de Noordbikers uit Noordwijk, en het leek me gaaf om op het podium te rijden in België in Eeklo, een wieler mekka bij uitstek.

Uiteindelijk ben ik in contact getreden met Niels Meijer en Wim Heemskerk, bestuursleden van de KNDSB (Koninklijke Doven Sport Bond Nederland), om de mogelijkheden te bespreken, immers afdeling Wielrennen bestond niet als sporttak binnen de dovensportbond.

Vanuit mijn eerdere sport ‘carrière’ , voetbal ,was ik bekend met de dovenwereld en de KNDSB en zodoende konden we voorspoedige afspraken maken over deelname aan het EK in Eeklo. Oorspronkelijk zouden we met drie deelnemers gaan maar uiteindelijk bleef ik als enige over en mocht ik de eer verdedigen van Nederland.

De eerste voorbereidingen begonnen september vorig jaar. Bij ROBIC uit Amsterdam heb ik mijn fiets afstelling verder geoptimaliseerd (ik had hamstrings klachten), trainingsschema’s laten opstellen welke dmv 2 inspanningstesten en maandelijkse evaluatie ook verder werden geoptimaliseerd. Met fitnessen en fietsen naar werk (50-70km)ben ik uiteindelijk gestopt op advies van ROBIC.
Per jaar kun je maar 1 of 2 keer echt pieken, bij mij moest dat gebeuren medio augustus dit jaar, zodoende werden de trainingen en wedstrijden daar op afgestemd.

In een tijdbestek van 7 maanden heb ik een kleine 200 trainingen (totaal bijna 12.000km) uitgevoerd met ontelbare D1, D2, D3 blokken, een handvol Vo2Max trainingen en een rits van wedstrijden (clubwedstrijden, Westlandse Wielerrondes, Rotterdamse WPR etc.) en verscheen ik conditioneel fit op het EK.

Voorbereiden deed ik gelukkig ik niet verder alleen. Dirk van Dorp ondersteunde mij afgelopen periode als coach/begeleider en vervulde Wim Heemkerk zijn rol als ploegleider. Aan beiden heb ik veel steun gehad, en helemaal in de week(je) gedurende EC Deaf Cyling. Peter van Zuijlen, eigenaar van Novens Accountancy, trad op als super enthousiaste sponsor voor wielerkleding en kosten ROBIC en als supporter in Eeklo met zijn vrouw Patricia. Mijn vrouw en dochter (Annemarie en Imke) gingen mee als fanatieke supporters van het eerste uur!

Voor de tijdrit wedstrijd had ik in februari een 2e hands tijdritfiets gekocht waar ik op kon trainen en zodat ik kon wennen aan de diepe lighouding. Voor de wegwedstrijd had ik al de beschikking tot 2 race fietsen. Van de RTV Bollenstreek kreeg ik een tijdritfiets helm en een dicht achterwiel tot mijn beschikking. Aan het materiaal zou het niet gaan liggen.

Momentum:
Dinsdag 16 augustus:
We vertrokken met 2 auto’s richting Eeklo via Goes waar ik een tijdrithelm met vizier kon ophalen welke ik had gekocht via Marktplaats. Dirk en ik verbleven in een B&B vlakbij het sportcentrum waar de meeste sporters verbleven. Annemarie en Imke gingen naar een hele luxe B&B in Eeklo. Wim kwam later in de middag met zijn eigen auto en verbleef in het sportcentrum vlakbij de B&B (de Zwamhoeve) van Dirk en mij.

’s Avonds hebben we nog naar de baanwedstrijden gekeken in Brugge waar de puntenkoers voor dames en heren werden verreden. Leuk om te zien. Helaas getuige geweest van een serieuze valpartij bij de vrouwen. Een Oekraïense vrouw die een sterke wedstrijd reed en zeker een podiumplek zou pakken werd per ambulance afgevoerd. Zaterdag deed ze weer mee met wegwedstrijd vol met schaafwonden en blauwe plekken over hele lichaam en gezicht. Een echte bikkel.

Woensdag 17 augustus:
was de dag van de parkoersverkenning van de tijdritwedstrijd en oefenen met het wisselen van wielen. Je zou maar kostbare secondes verspillen met het knullig verwisselen van wielen. Dirk mocht met een official, met zijn auto achter mij aan rijden tijdens de wedstrijd. Tevens vandaag tactiek van de tijdrit bepaald. Eerste 6km zouden we de wind tegen hebben waarbij we bedachten om niet te hard van stapel te gaan. Vervolgens 9km met zijwind flink doortrappen, 2,5 km met wind mee nog flinker doortrappen, en laatste 2.5km na een lastige klim over een viaduct zou ik volledig maximaal gaan tot aan het einde.

’s Avonds een teammeeting bijgewoond van alle landen en werden de details doorgenomen van de tijdrit wedstrijd en konden vragen worden gesteld aan de organisatie.

Donderdag 18 augustus:
’s morgens een uurtje rustig gefietst, tussen de middag een uur geslapen na een lichte warme pasta maaltijd. Om 15:30 reden we naar de start in Eeklo (Boelare). We moesten daar op tijd zijn want de wegen, parkoers van 20km werd helemaal afgezet voor auto’s.

Tijdrit fiets laten keuren, achter gelaten en op mijn racefiets heb ik de warming-up gedaan. D1 Inrijden en een paar D3 blokken van 3 minuten om hartslag omhoog te krijgen gevolgd met een paar hele korte sprintjes op de weg. Aan het einde van de warming-up kreeg mijn voorwiel een gigantische klapband. Binnenband was 6cm helemaal aan flarden gescheurd. De spik, spik, spik splinter nieuwe buitenbanden was bij de velgrand 7cm gescheurd!!!!!!!!!

Gelukkig hoefde ik niet ver te lopen naar de auto voor het opzetten van een reserve wiel om de warming up af te maken. En geluk bij een ongeluk gebeurde het nu en niet overmorgen in de weg wedstrijd met de racefiets waar ik zojuist mee reed en mee ging rijden aanstaande zaterdag. Wat een mindfuck!

Enfin, ik mocht als 7e starten in een startveld van 14 deelnemers met 2 Spanjaarden, 2 Oostenrijkers, 4 Duitsers, 1 Tsjech, 1 Noor en 3 Belgen. Voor start nog snel de Velotöze ‘Cancellara’ overschoenen aan getrokken voor het ultieme moraal. Ik ervoer het als een luxe om op de openbare weg, links of rechts te mogen knallen op de tijdrit fiets met 20 meter achter mij Dirk en Imke in de volgauto (met reserve wielen) en met een motor voorop als richtpunt.

Mijn hartslag ging vrij snel flink boven het omslagpunt maar kennelijk zat ik in een zodanige modus en behield ik goed focus om hard te blijven rijden gedurende 1e 6km tegenwind. Dus ik besloot niet te zakken met mijn snelheid. Immers mijn snelheid was constant en mijn cadans zat net onder de honderd. Achteraf gedurende de hele wedstrijd waren cadans en de hartslag constant op de laatste 2.5km na. Het is maar 20km hield ik me voor en je hebt verdorie niet voor niets 12.000km getraind!!
Na circa 8km had ik de eerste voorganger in mijn vizier, een Tsjech. Hij probeerde nog aan te klampen maar viel vrij snel weg, begreep ik later, zodat Dirk en Imke weer achter mij zaten in de volgauto. Mijn hartslag bleef flink boven het omslagpunt kloppen maar ik kon het nog steeds goed volhouden
Na circa 15 km kreeg ik het 2e slachtoffer in mijn vizier, een Duitser welke ik vol voorbij reed aan de andere kant van de weg. Na het viaduct kon ik wonderbaarlijk nog versnellen en reed ik richting mijn maximale hartslag zoals gepland waardoor ik na 19km een 3e man kon verschalken, een bovenvriendelijke Oostenrijker!! Met een laatste sprint reed ik richting de finish. Mijn eerste gedachte was, ik ben in ieder geval geen laatste, niet realiserend dat ik de gouden race had gereden.

De laatste 10 minuten waren voor mij nog spannend. immers nog 2 Duitsers en een Fransman die ik hoog aansloeg moesten nog finishen.
Tijdens het wachten verzamelden aardig wat mensen rondom de elektronische scorebord en mijn naam bleef boven aan staan en ik was pas gerustgesteld (ik schreeuwde het uit, hahaha) toen de laatste deelnemer, de Fransman, binnenkwam.

De ceremonie vond ik waanzinnig, op het grote podium in het centrum van Eeklo waar ons Wilhelmus klonk. Ik kon het horen omdat ik mijn gehoorapparaat en CI gelukkig weer aan mocht doen.

Een grote beker, medaille, pakket met lekkernijen van de streek en Belgisch bier rijker konden we terug naar het sportcentrum voor de warme maaltijd!

P.S trots op mijn eerste tijdrit ooit en dan 44 km/uur gemiddeld rijden, 20km lang in je eentje! Een lastige discipline, dat tijdrijden, dat heb ik inmiddels zelf ondervonden.

Vrijdag 19 augustus:
Het duurde een tijdje voordat ik insliep, de adrenaline was kennelijk nog niet gedaald, de dag beleefde ik opnieuw. Vandaag rustig aangedaan.

Parkoers van de wegwedstrijd opnieuw verkend. Tactiek besproken, plek van de sprint bepaald, mocht die er komen ivm stevige wind (windkracht 5).
Mijn dames gingen naar Brugge en ik paste op Joeri, mijn trouwe viervoeter. Woensdag hadden de dames Gent al bewonderd.

Vandaag op tijd gaan slapen want de wegwedstrijd was zaterdagochtend om 10:00! Spullen alvast klaar gezet uiteraard obv een checklist die ik had gemaakt.

Zaterdag 20 augustus:
Vandaag was het de dag waar ik het hele jaar naar had uitgekeken! Een heuse Belgische wegwedstrijd van 60km met een omloop van 10km, welke 6x verreden moest worden met op 1.5km na start een heuse kasseien strook van 1200m lang.

De dag begon voor mij om 0715 met om 0730 een licht ontbijt, om 0800 nog even 20min liggen en vervolgens mijn checklist afgewerkt. Een checklist klinkt raar maar een dingetje is gauw vergeten en het gaat om details. Oefeningen op de FOAM-roller, olie insmeren, Toco Tholin voor mij opspelende rug (daar had ik sinds week last van), snelpak aan, gelletje, bidons vullen, rug nr spelden, rugtas, helm, handschoenen, hartslagmeter omdoen, banden oppompen, broekzeemzalf. Garmin fietscomputer van de lader gehaald. En wat gebeurt er. Hij start niet op! Kennelijk was het te vroeg, 2e mindfuck deze week. Gelukkig kunnen resetten mbv gevonden instructies via google, teller had via wifi updates gekregen en moest herstart worden met een toets combinatie.

Op tijd gestart met de warming-up op de racefiets (met goede buitenbanden). Warming-up gedaan op de omloop met Dirk en Wim voorop in de auto, mocht ik pech krijgen dan konden ze snel helpen.

Start was 10 min later dan gepland, er moest een auto die in de weg stond worden weg gesleept. Ondanks de tientallen waarschuwingsborden langs de weg, stond toch een auto langs het parkoers vervaarlijk in de weg. De organisatie op de weg zag er strak uit. Een stoet van (Politie) motoren, volg auto’s, UCI, bezemwagen, materiaalwagens etc. Dirk en Wim konden langs de kant blijven en de wedstrijd volgen.

Nadeel van de tijdritwedstrijd voor mij was dat de kaarten wel geschud waren. Iedereen wist van elkaar wie goed door konden rijden en wie (kennelijk) niet. Vier namen werden al voor de wedstrijd al als favoriet genoemd door het peloton. De 2 Spanjaarden, nr 2 ern 3 van de tijdrit, een (lepe) Duitser en mijn naam werd genoemd.

Eindelijk gingen we van start om 10:10 met bijna dezelfde groep als van tijdrit aangevuld met een Engelsman en een Belg. De eerste 2 rondes gingen voor mijn gevoel te langzaam, niemand wou echt samenwerken, ze liepen gewoon te linkeballen zo vroeg in de wedstrijd!!?? Met de Fransman had ik snel contact en hij wou er wel een wedstrijd van maken. In de 3e ronde bij het ingaan van de kasseienstrook, gesteund door een lekkere rugwind, met de ketting op het een na kleinste kransje achter, zette ik als eerste vol aan. Ik vloog met een snelheid boven de 45 km/uur over de kasseien en bij het oprijden op het bekende Belgische ‘asfalt’, na 1200m, keek ik achterom. De Fransman en de grote Spanjaard konden mij volgen, de rest zag ik niet meer.

We reden vol door, op de Spanjaard na, die zat in het 3e wiel. Hij moest van de coach, die 300m na de kasseien strook, druk, bijna boos, gebarend stond te coachen, ‘wachten op de 2e Spanjaard’ in de koers. Balen. Ik demarreren om de Spanjaard te laten merken dat ik er niet in mee ging. De Fransman wou wel meerijden maar had niet de macht had ik het gevoel. Ik besloot gas te blijven geven, voorsprong wou ik niet zonder meer weer prijsgeven.

Het peloton wist dat ik nu naast tijdrijden, ook over kasseien kon rijden en ik gokte op de slechte samenwerking van het peloton.

Bij het ingaan van de 4e ronde waren we de Fransman kwijt, later bleek dat hij was gevallen. De Spanjaard mocht nog steeds niet mee werken van de boos gebarende coach en ik weer demarreren.

Uiteindelijk na veel inpraten ging hij meewerken, ik zei jij of ik kunnen 1e worden, dit is onze kans. De groep zit ver achter ons Samenwerken was nodig in de strook van 3.5km tegenwind met windkracht 5.

Bij de 5e en 6e ronde weer hetzelfde tafereel van de spaanse coach, druk gebarend om de 2e Spanjaard in koers op te wachten. En ik weer demarreren, gelukkig bleef Spanjaard meewerken uit het zicht van de coach, hahahahaha!

De laatste 1.5km begon de Spanjaard toch behoorlijk te linkeballen. Ik besloot het tempo hoog te houden aan kop met mijn hartslag rond het omslagpunt en als eerste de sprint aan te gaan bij indraaien van de laatste bocht. Immers de sprint was met stevige zijwind mee en maar slechts 300m lang. Die tactiek pakte goed uit, ik ging zo hard mogelijk de bocht uit en gelijk vol aanzetten en verraste daarmee de grote Spanjaard, dat ik naast, …., …., ook redelijk kon sprinten.

De laatste huldiging vergeet ik nooit meer. En dat is eigenlijk maar om één ding, ik mocht een kasseien-trofee in ontvangst nemen. Een mooier trofee kun je mij niet geven, als liefhebber van klassiekers als de Ronde van Vlaanderen en Parijs Roubaix.
En verdorie, het is ook gegraveerd met “Europa Cup Masters men 2016, Trophy “Monsieur Paris-Roubaix ”Roger de Vlaeminck.

“Roger de Vlaeminck en Parijs Roubaix” dat zijn 6 magische woorden uit de wieler wielerwereld hahaha!

Dankwoord:
Ik wil coach Dirk van Dorp bedanken voor zijn inzet en aanwijzingen, ploegleider Wim Heemskerk bedanken voor het tolken en alle hulp eromheen. Niels Meijer voor zijn enthousiasme en het mogelijk maken van deelname aan het EK. Peter van Zuijlen, eigenaar van Novens Accountancy voor de sponsoring, RTV Bollenstreek voor oa het beschikbaar stellen van tijdritwiel en tijdrit helm. WV Amsterdam waar ik onlangs lid van ben geworden, vanwege hun enthousiasme en hun heuse clubhart.
Mijn vrouw en dochter die ook mee zijn gereisd en fantastisch hebben gesupported (afgelopen jaren). En natuurlijk iedereen die heeft gereageerd via Facebook, whats-app, messenger etc.

En als laatste wil ik natuurlijk de Belgische organisatie bedanken. Organisatie had flinke uitdagingen. Alleen al het organiseren van de wedstrijden op verschillende locaties (Brugge baanwedstrijden, Eeklo tijdritwedstrijd, st Jan in Remo wegwedstrijd), Ruim zeventig sporters en begeleidingsteams uit 15 deelnemende landen onderbrengen , openingsceremonie, sluitingsceremonie, busvervoer, maaltijden in de ochtend, middag en avond, receptie bij het stadhuis, teammeetings. Afstemming met gemeentes, politie, UCI, EDSO,BCD etc.. Regelen Sponsoring, prijzen. Teveel om op te noemen. En dat met een gastvrijheid van de bovenste plank! Chapeau!